In september kreeg ik de kans om een dagje door te brengen op een onbewoond eiland. Geen eiland met wuivende palmen, die ene boom die op Griend staat heeft daar niets van weg. Griend is een klein eilandje voor de kust van Harlingen. Je komt het tegen als je de veerboot pakt naar Terschelling of Vlieland. Het wordt beheerd door Natuurmonumenten en –vogelwachters uitgezonderd- er mogen geen mensen komen. Behalve één dag in het jaar als er een opruimactie van aangespoeld zwerfvuil is. Op die ene dag liep ik met nog een man of 60 een rondje Griend en plukte flessen, plastic, touwen, doppen, ballonnen en nog heel veel meer van het strand. Geen menselijke bewoners op Griend, maar de zooi van de mensheid is overal en dat is niet best voor de vogels die er broeden. Vandaar. Er liepen wat mensen foto’s te maken en een van hen bleek fotograaf Maarten Westmaas. Of hij een foto van me mocht maken. Of ik een waddenliefhebber was. Of hij me mocht interviewen en daarna: of hij een van mijn gedichten in zijn boek over de wadden mocht opnemen.
Deze week viel zijn boek op de mat De wadden, landschap in beweging. Ik blijk meegewerkt te hebben aan een boek vol prachtige foto’s, leuke verhalen en weetjes over de wadden. Echt een boek dat ik ook gekocht zou hebben als ik er niet pontificaal in stond. Zo’n boek dat ik cadeau ga geven aan andere waddenliefhebbers. Het gedicht dat er van mij in staat beschrijft de laatste reis van een spiering in de snavel van een grote stern. Je kunt het lezen in het dagboek van een wadwachter dat ik van de zomer schreef. Maar dat zou ik niet doen. Gewoon dat waddenboek van Maarten Westmaas kopen en genieten van nog veel meer moois.