Schaven, schrappen, wikken, wegen; dat is zo ongeveer wat er gebeurt op een dichtersdag. Twee keer per jaar organiseert Schrijverscontact voor haar dichtende leden een bijeenkomst. Gister waren we met een recordaantal: 13 dichters in één huiskamer. Het paste maar net. Acht mannen, vijf vrouwen; de één leraar, de ander dominee, de volgenden werkend in de muziek of onderzoek en weer een ander met pensioen. Beginnende dichters, mensen met een aanzienlijk oeuvre en alles daar tussenin. We praten bij, wisselen nieuwtjes uit, feliciteren elkaar met het nieuwste boek, informeren naar wat onderweg is, maken plannen om samen iets te doen en geven elkaar feedback.
Het reageren op elkaars gedichten vormt de hoofdmoot van de bijeenkomst. Van tevoren stuurt iedereen twee gedichten rond. Per persoon trekken we een half uur uit om die verzen te bespreken. Eerst draagt de betreffende dichter het gedicht voor. Zo hoor je waar accenten, vertragingen of stiltes horen. Soms volgt er een concrete vraag (hoe krijgt ik die zin beter lopend, wat vinden jullie van de titel), meestal is het de groep die losbarst. Er worden vragen gesteld (waarom doe je dit, wat bedoel je met dat), suggesties gedaan (als je nou eens die zin schrapt of met dat beeld begint) en gepraat over keuzes die we tijdens het schrijven maken. De een gebruikt leestekens (waarom), de ander niet (waarom niet), een volgende is karig met lidwoorden, de ander scheutig etc. etc. Ook de onderwerpkeuze is divers. Schrijverscontact is een vereniging van schrijvers met een christelijke achtergrond. Er zijn gedichten die iets van het geloof tot onderwerp hebben, er zijn gedichten waar dit niet het geval is. Zelf vind ik het boeiend dat we allemaal de beeldtaal van de bijbel goed kennen. We bespraken gedichten over onderwerpen als een Dorpscafé, de natuur, schrijven, de Matthäus-Passion, de halve marathon, Kerstmis, Simon van Cyrene, Terschelling, Texel. Nee, dat gedicht over Texel was niet van mijn hand. Ik stuurde twee gedichten in met een link naar de actualiteit: het (onzalige) plan om de duinen te bebouwen en onze mondiale hebzucht. Wie mij kent, herkent een vleugje Veluwe en een toefje Texel in de beelden, dat wel.
Voor mij was het de negende keer dat ik de dichtersdag meemaakte. Ik vind het elke keer weer leuk en inspirerend om zo met elkaar gedichten van alle kanten onder de loep te nemen. De tiende is in september bij mij thuis; kan ik mooi trakteren.