De Malinese zangers Nahawa Doumbia zingt in een taal die ik niet versta over onderwerpen die grensoverschrijdend zijn. Voor El Mundo, het radioprogramma van Ab de Haas, kreeg ik twee nummers toegestuurd. In beide gaat het over opkomen voor jezelf en de positie van vrouwen. Zowel in haar teksten als in haar leven is dat een thema. Nahawa Doumbia wilde graag zangeres worden. Dat mocht van haar moeder, maar niet van haar vader en vaders wil was wet. Ze heeft de ruimte om haar eigen weg te volgen moeten bevechten. Als ik haar stevige muziek hoor en de foto hierboven zie, dan denk ik: wat een krachtige vrouw. Ze maakt inmiddels wereldtournees en heeft een man gevonden die haar wel terzijde staat. Als gitarist en echtgenoot. Zo kan het ook.
SPEELRUIMTE
Bekneld, bepaald, bedacht
maar niet door haar, waar
en hoe het lopen moest
stond niet door zachte hand
beschreven. Gebalde vuist
schrijft haar in hoekig schrift
de regels voor; geen oor
voor milde ruis en melodie
die zij alleen bezingt. Het fijn
besnaard is niet besteed
aan vaders wil is wet. En zij?
Zij zingt zich een weg, buigt
alleen voor haar eigen ster
die rijst aan het werelds
firmament. Stralend volgt
zij haar baan, onbelemmerd.
Onbelemmerd.
Fiet van Beek