januari 2024
Demonstratief
Mijn nieuwjaarsgedicht 2024 verschijnt dit jaar op een boekenlegger. Deze wordt uitgedeeld bij de nieuwjaarsreceptie van de gemeente en bij de gemeentebalie zolang de voorraad strekt. Het regenboogpad speelt er een hoofdrol in, hoewel …?
DEMONSTRATIEF
Na een jaar vol nattigheid en regenbogen,
is het tijd om elkaar buiten te treffen. Kom,
uit het gemeentehuis, de Skool en OSG,
voor een beraad met burgers en durpers.
Omarm de gebruikerssporen, kies een bol wol
in een tint van het kleurenpad. Raak de draad
kwijt en weef met veilige handen een web,
een gesponnen dak waaronder welkom staat.
Ga niet op eigen strepen staan, trek lijnen
naar de tijden van de Hannahs en de Klazen
die nog komen of pas geboren zijn. Ook zij
willen straks wonen, met droge voeten graag.
Dat verbond ooit, tussen hemel en aarde,
regen en zon, ging het zwart-wit ver voorbij.
Bij een bont resultaat past een wens die staat:
een leerrijk verleden, een opbouwend nieuwjaar.
Fiet van Beek,
eilanddichter
december 2023
Mag ik u even voorstellen?
Een hulpmiddel voor Mark Pol, Texels nieuwe burgemeester die op 20 december werd geïnstalleerd.
MAG IK U EVEN VOORSTELLEN?
Een Texelaar heeft slordig haar, gemixt
model van hozen wind en coupe soleil.
Een Texelaar mag graag wat harder gaan
dan hier en daar is toegestaan. Belandt
hij in een sloot, heeft de gemeente het gedaan.
Maakt hij – of zij – het echt te bont, dan is dat
voor-ie nuchter is, het halve eiland rond.
Een Texelaar is trots; ons keileem bepaalt
de waddenmaat en: wij hebben de jurk.
Een Texelaar werkt hard, houdt van resultaat,
niet van procedures en eindeloos gepraat.
Je kunt hier burgemeester zijn, ereburger,
eilanddichter, maar zelfs die functies bij elkaar
maken je nog geen échte Texelaar.
Die echte Texelaar, zo wordt beweerd,
is hier geboren en gebleven. Hun aantal daalt,
vandaar dat teruggekeerde weggeweesten
hun overkantse tijd ruimhartig wordt vergeven.
Het levensritme wordt bepaald door wind,
tij en TESO. Tel daar een miljoen gasten bij
en zie de Texelaar: relaxed, maar zelden vrij.
Een Texelaar, ach, laat ook maar, een beeld
van dertienduizend zielen is altijd fout en waar.
Fiet van Beek,
eilanddichter
november 2023
Overvloed
foto: Sytske Dijksen
OVERVLOED
Boven verhoogde dijken en vernieuwde
gemalen sloven regenbogen. Het gevaar
niet van zee, maar over ons heen gegoten.
Wat als water van de Hogeberg kolkend
in sloten naar beneden stort, een tuunwal
op breken staat, uien drijven, smienten
dobberen op schapenland, boeren in soppende
sokken zonder tractoren de voren volgen?
Wat als kinderen op zuigende paden pootje
baden in De Dennen? Zo was het vroeger niet.
Tussen dijk en duin ligt een verzadigde kuip.
Wie het water keert, is even niet de vraag
die kwelt, maar, wie trekt de stop eruit?
Fiet van Beek,
eilanddichter
Bokkensprongen
bij de opening van het informatiepunt digitale overheid (IDO) in de bibliotheek
BOKKENSPRONGEN
Een koning in een vrij klein land,
stond met een hoepel in zijn hand.
Toen hij nog een prinsje was,
zei hij de mensen goeiendag,
speelde hij hoelahoep op straat
en kende hij de namen
van al zijn onderdanen.
Het volk was – met hem – uitgedijd,
het overzicht raakte hij kwijt.
Wie was toch wie, op wie kon hij
nu bouwen en vertrouwen?
Zijn raadsman had een goed idee.
Hij zei: geef ieder DigiD, beveel hen
dan in digi-taal er door te komen.
Dat ging een, twee, drie keer goed,
de vierde wist niet hoe het moest,
de volgende drie weer geen probleem,
nummer acht kwam er niet doorheen.
De een-twee-drieën werden de maat,
vieren te traag of te oud verklaard;
die telden daarna niet meer mee.
De oude koning zag het aan, begreep
wat er was misgegaan. Hij had alleen
de burgers hoeven vragen hun punt
te maken, de raadsheer kunnen leren
een sprong te wagen. De slotsom
van dit sprookgedicht: IDO-hulp is fijn,
maar het had niet nodig moeten zijn.
Fiet van Beek,
eilanddichter
oktober 2023
Er was eens
foto Salko de Wolf (l) en Maarten Brugge (r)
ER WAS EENS
In memorie Jan en N.N.
Kansloos blind en toch
één van de oudsten worden.
Geboren met tien-nul achter,
gevonden bij eenentwintig.
Gered door mensenhanden
– ze noemden hem Jan –
spetterend samenleven,
met van die grote zeehond-ogen,
uitgegroeid tot lieveling.
Met tien-nul achter geboren,
op goed geluk aan boord gegaan,
de mare bevaren. Bedrogen
door menselijke hand. Golven
braken vooruitzicht. Wat rest
is rugzak, broek en schoen,
aangespoeld tussen vijftien
en twaalf. Gemist door wie?
Naam en kleur ogen onbekend.
Wat palen verder leest vader
zijn kind een sprookje voor.
Fiet van Beek,
eilanddichter
Dat mag weleens gezegd
Op 21 oktober worden de Texelse vrijwilligers bedankt met een feestelijke middag, georganiseerd door Texels Welzijn en de gemeente Texel. Voor die gelegenheid schreef ik een gedicht.
voor de Texelse vrijwilligers
DAT MAG WELEENS GEZEGD
Zij weven een fijnmazig web
met dikke draden. Een vangnet,
netwerk, gevormd uit goede daden,
gesponnen uit wederzijds genoegen.
Plasticrapers, strandbewakers,
brandenblussers, F-jes-trainers,
lijnentrekkers, bardienstdraaiers,
kerkklokluiders, reddingvaarders,
tafeltje-dek-jes, radiomakers,
koffieschenkers, ouderraders,
stemmentellers, ledenwervers,
posterplakkers, welkomheters,
richtingwijzers, steungezinnen,
rolstoelduwers, handvasthouders,
voedselbankers, rommelmarkters,
collectanten, rodekruizers,
schuldhulpmaatjes, dorpsverbinders.
Zij weven een fijnmazig web,
geven verband met dikke draden;
een vangnetwerk van groot belang.
Zonder is het eiland los zand.
Fiet van Beek,
eilanddichter