mei 2023
Met dank
Afscheid burgemeester Michiel Uitdehaag, 31 mei 2023
MET DANK
De M van Michiel is ook de letter van
een door zijn ambt geketend man:
Meneer de burgemeester is het dan.
In de zeven jaren werd zijn zuidelijke G
een Texelse klank, vertrouwd geluid
dat ertoe deed. Zijn toon, aandacht
en beleid loodsten ons door coronatijd.
De M van Michiel is ook de letter van
Meijerblis, zijn lobby en vurig pleidooi
om cultureel erfgoed te behouden.
Toch is hij goed in brandjes blussen,
in de laatste weken nog. Zelfs stront
scheppen is een kwaliteit, vooral als
die van een vinvis is; onderhandelend
tot het skelet bij Ecomare ligt. Nat pak
buiten in de haven, bij het naderen
van de Sint; een man die de burreger
nabij eenvoudig vindt. De M ook
van meebewegen en meebouwen
binnen lands- en eilandsgrenzen.
Straks gaat hij noord met zuid verbinden,
ervaring benutten in ander gebied. En
– een hem zeer gegund geluk – de M
van Emmalaan hebben ze in Venray niet.
Fiet van Beek, eilanddichter
De kleren van
Koninklijk bezoek op Texel 9 mei 2023
DE KLEREN VAN
Hoewel ze het gewaad niet mocht passen,
herkende ze vanzelf de koninklijke klasse.
Vast raar voor de vorstin dat het over onze
robes ging en nu eens niet over de hare.
Wat er nog meer op de bodem is te vinden,
blijft uit zicht als het schip niet wordt gelicht.
Het is nog uit de tijd van voor de monarchie,
we weten niet zoveel van wie met wie naar
waar uit varen ging en wat voor stof dat gaf.
Wie op de hoogte is van watermanagement,
kent het gevaar van sterke stromen: hier ligt
een wrak om majesteitelijk te koesteren.
100% vrij van nylon troep uit plasticsoep,
daar had men destijds nog nooit van gehoord.
Tart men de tijd, dan is de lading weg en rest
er slechts gedroomd textiel uit zandkastelen.
Fiet van Beek,
eilanddichter Texel
Verhaal voor later
Dodenherdenking 4 mei 2023
Verhaal voor later
Luister goed allemaal. Deze dag geen rekenen
en taal, maar wel een les voor levenslang.
Het was 4 mei.
Kijk, zei zij. Ze liet een foto zien, zwart-wit.
Een jochie met een pet. Zijn ogen groot,
zijn armen hoog.
Ik bleef maar staren naar die jongen en rilde
van zijn lichaamstaal. Hij had ons broertje
kunnen zijn.
Ze zei iets over mensenrechten, ik snapte het
niet helemaal, dat vrijheid een werkwoord is
om samen te vervoegen,
dat het geen klikken is als je onrecht benoemt.
De juf, haar naam ben ik vergeten, maar niet
wat zij heeft aangereikt,
van wie je er ook een bent en hoe je vlag
er ook bijhangt, vrijheid krijg je als geschenk
van wie wij vandaag herdenken,
een cadeau om door te geven.
Fiet van Beek,
eilanddichter Texel
maart 2023
De eerste, de beste
(foto: Robert Pool)
Een nestje met kievitseieren, bijna niet te vinden door de goede schutkleur. Om het te vinden is er veel geduld nodig en urenlange observatie van het gedrag van de kieviten. En toch vindt Cees Dijker (82) – al jarenlang ergens in maart – het eerste Texelse kievitsei. Ook dit jaar weer. Hulde voor de man die dat kan!
DE EERSTE, DE BESTE
Met zijn haasscherpe arendsogen
scant hij de velden aan de rand
van Utopia.
Als geen ander doorziet, volgt
hij wat er gaat en broedt op
zijn geboortegrond.
Hij weet van de kievit en de griet,
is er als de kippen bij, maanden
voor de legmaand mei.
Al gaat het slootjespringen niet
meer zo snel, de goed verborgen
nesten vindt hij wel.
Trots vertelt de kieft het nageslacht:
die rooie heeft mij, als eerste ei,
in zijn hand gehad!
Jaar op jaar, Cees Dijker krijgt het
voor elkaar. De vraag is niet of
maar wanneer en waar.
Fiet van Beek,
eilanddichter
Wintertooi
WINTERTOOI
Zo, de kerstkaarten van dit jaar
zijn klaar. Sneeuw op de boeten,
ook leuk op ansicht met groeten.
De vlokken klappen met kracht
zeven recht in je gezicht. Dijken zijn
om af te glijden, met of zonder slee.
De schapen lijken grijs en zwart,
de ganzen steken af; hun kleur
beschut niet meer in ‘t witte gras.
Na twee dagen zien wij weer krokus
en speen, verlangen naar de lammerij
en wachten op het eerste kievitsei.
Hoe we het eiland ook bekijken,
in storm, met zon of lichte gloed,
hemels kristal maakt ogen rijker.
Fiet van Beek, eilanddichter
februari 2023
Herdenking Watersnood Texel
Niet alleen in Zeeland, ook op Texel kwamen mensen om in wat we de Watersnood zijn gaan noemen. Vijf van de zes doden liggen begraven op het kerkhof in De Waal. Op Texel wordt de Watersnood wel de vergeten ramp genoemd, omdat er zo weinig aandacht voor was in het land. Voor de Texelse dijkverhoging die noodzakelijk was om te voorkomen dat zo’n drama nog eens zou plaatsvinden, was het zelfs nodig om in Den Haag te gaan demonstreren. Met 50 schapen, dat is op zich een mooi verhaal. Maar dat het nodig was, is dat niet.
Bij de herdenking van deze vergeten ramp droeg ik onderstaand gedicht voor.
Watersnood Texel, 1-2-1953
Herdenking 1-2-2023
VERGETEN RAMP
Waren er hier te weinig doden,
was de overkant te ver,
de oorlog nog maar net achter de rug
en het besef van de onuitwasbare sporen
– van geslacht tot geslacht –
nog niet doorgedrongen in de tijd?
Was er nog geen oog voor de veelvoud
van de zes, doordat zij wel
en die anderen niet?
Paniek in de blik van vaders en moeders,
– geen dag meer als tevoren –
drijvend als een hond op een tafelblad.
De kabbelende zee die een monster
herbergt als wind en tij samenspannen,
dat op kan duiken als je slaapt, net opstaat,
in de kroeg zit of op weg bent naar huis.
Dan draait het rad, vertelt de tijd
en maakt het uit of je besluit
een regenbroek te halen. Het kan
je lot bepalen.
Een nacht die niet is uit te wissen,
die niet is weggedacht.
Fiet van Beek,
eilanddichter