Het verzamelde werk van Gerrit Achterberg is al jaren niet van mijn poeziëtafeltje geweest. Ik heb het nu weer eens gepakt (en afgestoft). Aanleiding? Een wandeling met een veertiental schrijvers over het Gerrit Achterbergpad, een klompenpad van 11 kilometer tussen Doorn en Wijk bij Duurstede. Een mooie route over goed begaanbare en kleigladde paden langs landgoederen en weilanden, ooievaarsnesten en kastanjebomen.
Onderweg kwamen we 11 panelen met een gedicht tegen en een onverwacht twaalfde vers als bonus, ingemetseld naast een terras in het hart van Wijk bij Duurstede.
Alle gedichten hebben een directe relatie met de omgeving waar Achterberg begin vorige eeuw opgroeide en met de bijbehorende mensen. In de buitenlucht kwamen de woorden van de dode dichter tot leven; de wandeling voegde beelden, geluiden en geuren toe. Geen schreeuwerige opgedrongen reclamebeelden maar vrijwillig ingeademde indrukken verrijkten de tekst.
Het is bijzonder om met uitzicht op kasteel Sandenburg woorden te horen uit het gedicht
Plexus Solaris:
Soms heeft de weg een ruimte die ik weet:
….
Een wit kasteel achter op een oprijlaan
kan al het vaderhuis zijn dat zo heet.
Ik heb dat eerder meegemaakt, realiseerde ik me achteraf: verse indrukken laten inwerken op wat ik lees. Het koste me geen enkele moeite om te bedenken welke boeken ik zoal ter plaatse gelezen heb. In Parijs verslond ik de hartstochtelijke Brieven aan Olga van Jan Wolkers en merkte hoe tastbaar verlangen en kunst werden. Aan de Bretonse kust las ik Chasse à corps à Bréhat van Michèle Corfdir, waarin een vernuftige moord gepland wordt die het altijd doorgaande spel van eb en vloed benut. Stralende dagen van Michael Cummingham waarin de poëzie van Walt Whitman de rode draad is, speelt deels in het gekmakende New York na 9/11 waarvan ik enkele dagen mocht proeven. En ik verpestte deels mijn vakantie door in Laren het aangrijpende verhaal Leven na Anne Frank van Berthe Meijer te lezen die daar in een kinderhuis verbleef. Totaal verschillende boeken die me mede bij zijn gebleven omdat ik ze las in de omgeving waar ze speelden of ontsprongen.
In mijn boekenkast staat ook nog een leeswandeling Nescio in Nijmegen van Bert Vanheste. Ik denk dat ik deze zomer nog maar eens op pad ga.