Zomaar een kunstwerk ontvangen uit handen van de maker; het overkwam mij dit weekend. Beeldend kunstenaar Klaas Op ’t Land (89) ontruimt zijn atelier in Amersfoort omdat hij niet sterk genoeg meer is om erin te werken; er komt binnenkort een zilversmid in. Sommige van zijn beelden zijn naar een museum, andere kwamen bij het nageslacht van Klaas en Kitty terecht, maar wat te doen met de rest?
Klaas, die jaren pleegouder was, wilde een goed thuis voor zijn ‘kinderen’ en meende sensibele ‘pleeggezinnen’ te vinden onder de leden van Schrijverscontact. We mochten zelf kiezen. Ik koos een perronbeeld uit een serie van 20, waarin Klaas mensen op het station heeft vastgelegd. Het werd al in 1987 gemaakt. Met een beetje was kan ik het teakhout mooi houden, kreeg ik als advies mee.
Een schrijver is Klaas niet, maar wel een vaste gast bij de bijeenkomsten van Schrijverscontact. De verbinding kwam lang geleden tot stand toen hij lid was van de christelijke kunstvereniging waaruit later Schrijverscontact ontstond.
Er is mij dus een beeld toevertrouwd. Een beeld met drie gezichten. Als ik het draai, komt elke keer een andere treinreiziger beter naar voren. In elke gestalte herken ik iets van mijzelf. Ik vind het een ontroerend en mooi cadeau en zeg graag ‘dank je wel’ met deze woorden:
Drieërlei
Zij waren altijd onderweg. Het wachten
op een vol perron was niet het echte
rusten, maar onderdeel van de beweging.
Nu zijn ze stilgezet. Het beeld is opgenomen,
verwerkt, vertaald door handen die beseften
dat de moeder met het kind, de reiziger
die in een rugzak avontuur hoopt mee te nemen
en de forens die het allemaal al eerder zag,
uit hetzelfde hout gesneden zijn. Ik had
hen kunnen zijn. Zij waren altijd onderweg
tot hij hun reisdoel zag en ingegrepen heeft.
© 2014 Fiet van Beek
