Dichters in de Prinsentuin = onderdompeling van twee dagen in een warm bad van poëzie; in 2014 zelfs een heet bad. Wat was het fijn voor het publiek dat er schaduw in theetuin en loofgangen was, wat was het zweten in de zon voor wie er voordroeg.
Voor mij de eerste keer dat ik het festival bezocht. Bijzonder om dat meteen te doen als voordragende dichter, waardoor ik de zaterdag kon beginnen met een workshop van energiebom Tjitske Jansen. Ze liet visualiseren, schreeuwen én vertragen. Mijn dag was al goed.
Het ongedwongene en gemoedelijke in de Prinsentuin deed mij aan Oerol denken, al ben ik daar nooit geweest. Lekker sfeertje buiten waar iedereen zijn weg zoekt en niets hoeft. Als iets bevalt blijf je hangen, zo niet dan sluit je je oren of loop je door.
Een keur aan dichters trok voorbij: bekende namen en jong talent. Zij lieten grappig, ontroerend, toegankelijk of onbegrijpelijk van zich horen. Ik genoot van rake teksten, keek hoe de interactie met luisteraars al dan niet plaatsvond en grinnikte om de Marilyn-Monroe-achtige opwaaiende zomerjurkjes van optredende dichteressen. Probeer maar eens met één hand je rok laag te houden, met de andere de tekst die je voorleest beet te hebben en dan de bladzijde om te slaan.
Verrassing van de dag stond naast mij in de loofgangen: een voormalig vliegenier uit Noord-Holland. Geraakt door de beelden van de ramp met de MH 17 had hij diezelfde ochtend een gedicht geschreven en meegenomen naar Groningen. Als er nog een plekje was, mocht hij het van de organisatie voordragen in een van de vensters van de loofgangen. Dat plekje was er en zo heeft hij gedurende de 45 beschikbare minuten steeds hetzelfde gedicht ten gehore gebracht. Hij las het mij daarna ook nog even voor. Het ging over vrijheid. Het was goed. Jammer dat ik zijn naam zo snel niet heb onthouden.
Mee naar huis ging de mooi vormgegeven festivalbundel ‘De oversteek’ met daarin een gedicht van alle dichters die er optraden. De naam van Maarten Buser, een jonge gast die ik graag nog eens hoor. De bevestiging van het idee dat poëzie echt niet alleen voor 55+ is. Volgend jaar weer? Ik zou niet weten waarom niet.
