Gisteren verscheen mijn vijftiende boek. Het heet Met sorry maak je dit niet ongedaan. Het onderwerp staat in schril contrast met alle feestelijke berichten over het dorpsdichterschap; het gaat over de verwoestende werking van kindermishandeling. Negen jonge vrouwen hebben me verteld wat zij als kind hebben meegemaakt. Door het laten publiceren van hun verhaal, hopen ze het taboe op kindermishandeling te helpen doorbreken. Ze zijn diep gegaan om adviezen te kunnen geven die belangrijk zijn voor hulpverleners, leerkrachten, politie en gewone mensen zoals u en ik. Dat er niet of veel te laat over gepraat wordt, is misschien wel net zo erg als de mishandeling zelf. Ik schreef het boek in opdracht van Stichting Alexander, een landelijk instituut voor jongerenparticipatie. Het werd gisteren door een van de geïnterviewde vrouwen overhandigd aan de wethouder Jeugd van Amsterdam.
Vind je dit een raar onderwerp op mijn website over gedichten? Misschien wel, maar daar heb ik toch drie redenen voor. Het begint (één) met een gedicht van mijn hand, waarin ik heb beschreven wat ik niet gehoord heb omdat het soms te moeilijk was om uit te spreken. Ik droeg het gister voor bij de overhandiging van het eerste exemplaar. Maar (twee) belangrijker: in ons land lijden kinderen langer dan nodig omdat mensen die wel merken dat er iets aan de hand is, hun mond houden en niet weten wat ze eraan moeten doen. Praat erover, is het advies van de geïnterviewde vrouwen en daar kan ik alleen maar (drie) een dikke streep onder zetten.
Met sorry maak je dit niet ongedaan. Ervaringen en adviezen van als kind mishandelde vrouwen. Te bestellen bij uitgeverij SWP.